Partneralimentatie

Net als kinderalimentatie is partneralimentatie een wettelijke verplichting die kan ontstaan na het einde van een huwelijk of een geregistreerd partnerschap. Samenwoners die uit elkaar zijn hoeven elkaar niet de vraag te stellen of een van hen behoefte heeft aan een financiële bijdrage van de ander.

Partneralimentatie is gebaseerd op de gedachte dat men door een bepaalde rolverdeling tijdens een huwelijk niet altijd hetzelfde in staat is geweest carrière te maken en dat die lotsverbondenheid maakt dat degene met het hoogste inkomen, vaak dus de man, de ander na echtscheiding financieel dient te blijven steunen.

Vroeger was de termijn om partneralimentatie te voldoen aan de ander na scheiding standaard 12 jaar. Ook de wetgever heeft echter ingezien dat een
dergelijke lange termijn niet meer past in de huidige samenleving, omdat vrouwen na scheiding veel meer dan vroeger in staat zijn en kunnen worden
geacht om zelf in hun levensonderhoud te voorzien.

Vanaf 1 januari 2020 is de hoofdregel dat partneralimentatie maximaal voor de duur van vijf jaar geldt, maar er zijn diverse uitzonderingen op die regel.

Partneralimentatie is gebaseerd op uw draagkracht bij echtscheiding, maar die kan nadien vaak veranderen, zodat het zaak is steeds in de gaten te houden of er geen reden is om de hoogte van die alimentatieverplichting te laten controleren. Ook aan de kant van de alimentatieplichtige kunnen zich wijzigen voordoen die maken dat deze minder of zelfs helemaal geen recht meer heeft op een financiële bijdrage. Dat kan bijvoorbeeld wanneer deze zelf meer gaat werken en verdienen, maar ook wanneer hij of zij opnieuw gaat samenwonen met een nieuwe partner. Dan vervalt zijn of haar recht op partneralimentatie van rechtswege.

Vragen over partneralimentatie, neem dan contact op Wijnands Advocatuur.